Moczenie mimowolne

Moczenie mimowolne to brak kontroli nad pęcherzem po ukończeniu piątego roku życia. Dziecko zaczyna sygnalizować swojej matce, ze jest mokre około 18 miesiąca. W wieku lat dwóch zaczyna kontrolować oddawanie moczu w czasie dnia, a w wieku lat trzech , mniej więcej w momencie pójścia do przedszkola, kontroluje się w dzień i w nocy.

Aby mówić o zaburzeniu, oddawanie moczu musi być nieświadome, w innym przypadku chodzi o niepowściągliwość w oddawaniu moczu. Nie można stwierdzić, że istnieje jakaś szczególna osobowość, która miałaby posiadać predyspozycje do tej dolegliwości. Nie ma związku między zdolnościami intelektualnymi i wczesnym nabyciem czystości, jednakże dzieci upośledzone umysłowo, których wiek umysłowy nie przekracza czterech lat są często dotknięte tym zaburzeniem. Główne czynniki będące u źródła moczenia się są pochodzenia psychologicznego.

Kontrola nad pęcherzem pozwala na inny kontakt z otoczeniem. Dziecko, które się moczy musi słuchać uwag swojej matki, znużone zmienianiem prześcieradeł oraz wymiana całej pościeli. W zamian wywiera ono na nią presję i otrzymuje względy: ktoś się nim zajmuje, zapewnia mu pielęgnację o charakterze intymnym, jeśli jego pośladki są podrażnione, zmienia mu pieluchy. Podsumowując, dziecko pozostaje tym maluchem, który nie opuszcza swojej matki, ponieważ unika się wysyłania go w czasie weekendów do dziadków, na kolonie czy do przyjaciół. W pewnych przypadkach, brak kontroli w oddawaniu moczu jest związany z zaniedbaniem rodziców, którzy na to pozwalają. Moczenie może być także związane z dążeniem powrotu do stanu wcześniejszego, co widać przy niedoborze uczuciowym lub frustracjach.

We wszelkich przypadkach należy uspokoić dziecko, które jest bardzo zaniepokojone i dać mu chęć dalszego rozwoju. Należy jak najbardziej rozwijać wszelkie zajęcia poza domem i szkołą, a przede wszystkim unikać zwrotów typu:” Nie ma mowy o karate, dopóki nie nauczysz się czystości”.

Na podstawie: Dr P. Morand de Jouffrey, Psychologia dziecka.