Uspołecznienie dziecka

Od pierwszych dni życia dziecko podlega nieustannym oddziaływaniom wychowawczym. Rodzice i najbliżsi kształcą w nim umiejętność prawidłowego posługiwania się rożnymi przedmiotami: uczą bawić się zabawkami, jeść łyżką, pić w filiżankach, ubierać się i myć ręce.

Styczność dziecka z otoczeniem nie ogranicza się do posługiwania się przedmiotami i słowami, za pośrednictwem których przyswaja ono sobie pewne elementy świadomości społecznej, czyli dostępny sobie zakres przedstawień i pojęć wytworzonych sobie przez społeczeństwo. Równocześnie z tym dziecko poznaje wymagania, które stawia mu otoczenie. Zauważa ono, że niektóre formy jego zachowania otoczenie pochwala, a inne gani, ze za niektóre postępki uzyskuje ono nawet nagrody, a inne wywołują sprzeciw, gniew, czasem nawet kary. Rodzice i inne osoby z najbliższego otoczenia stawiają dziecku pewne zadania, które musi ono rozwiązać. W toku poszukiwań rożnych sposobów rozwiązania zadania dziecko zdobywa poczucie samodzielności.

Rozwój aktywności społecznej dziecka zależy od określonego systemu kontaktów społecznych, od ustalonych norm i form życia zespołowego, od konkretnej działalności dziecka oraz warunków i organizacji tej działalności. Oznacza to, że od odpowiednio zorganizowanych warunków działalności dziecka, to jest od zapewnienia jednolitości oddziaływań wychowawczych, zależą w dużym stopniu wyniki wychowania. Dlatego do realizacji celów wychowania potrzebny jest system wychowawczy, organizujący jednolicie społeczna działalność dzieci.

Na podstawie: pod red B. Suchodolski, Zarys pedagogiki