Zaburzenia snu u dzieci

Co piąte dziecko cierpi na zaburzenia snu. Jest to równie meczące dla rodziców, jak i dla dzieci. Niektóre zasypiają z trudem i nie chcą iść do łóżka. Kiedy układamy je do snu, wstają i płaczą. Inne budzą się w środku nocy. Jeszcze inne budzą się o świcie i nie można ich z powrotem ułożyć. Są również takie, które kumulują wszystkie te zaburzenia.

Ogólnie rzecz biorąc, niemowlę zasypia, gdy jest najedzone i płacze, gdy jest głodne. Śpi około 20 godzin na dobę, czasem jednak o wiele mniej. Niemowlę, które ma trudności ze spaniem i które płacze, może jeszcze być głodne, ponieważ poprzedni posiłek nie był wystarczający; może mieć ochotę na ssanie, chociaż jest nasycone, moze być mokro, może być poddenerwowane, jeśli zostało nazbyt pobudzone, może też było zbyt długo pozostawione samo w łóżeczko i potrzebuje, aby się nim zająć. Może cierpieć na jakąś dolegliwość: ząb, który rośnie, ulewanie, podrażnienie pośladków, swędząca egzema, trudne trawienie, zakażenie moczowe, zapalenie gardła, gorączka… Może niemowlę zostało zaniepokojone jakimś hałasem.

W pierwszym roku życia dzieci śpią około 12 godzin w nocy i 3-4 godziny w ciągu dnia, aż do wieku dwóch, trzech lat, kiedy nie potrzebują już sjesty. Jednakże fakt, że dziecko nie spało po południu nie znaczy wcale, że będzie lepiej spało w nocy. Niektórzy rodzice narzucają dzieciom nieregularne godziny snu, co nazywa się „wadami uwarunkowanymi”: kładą dzieci spać o porze, która im odpowiada, wcześniej jeśli muszą wyjść, późno, jeśli zostają w domu i mają czas się nim zająć. Niektórzy rodzice budzą dziecko celowo, aby się z nim pobawić, kiedy wracają późno z pracy, bądź mimowolnie – dlatego, ze hałasują.

Nie powinniśmy przedstawiać łóżka jako formy karania: „Jeśli nie będziesz grzeczny, to pójdziesz do łóżka”. Sen oznacza wtedy karę i samotność. Oczywiście dziecko nie będzie chciało się położyć o wyznaczonej porze. Łóżko powinno być przyjemnym miejscem wypoczynku, a nie miejscem osamotnienia.

Zły sen jest często cechą dzieci niespokojnych, bojących się ciemności, pozostania samemu w pokoju (lęk rozstania). Rodzice powinni towarzyszyć im w układaniu się do snu, respektować ich drobne przyzwyczajenia przed snem, powinni sprawdzić, czy dziecko ma swoja przytulankę i zapewnić, ze są w pobliżu. Przeciwnie, postępowanie rodziców nadopiekuńczych, którzy wchodzą często do pokoju, żeby sprawdzić czy wszystko w porządku i którzy budzą śpiące dziecko, sprawdzając, czy oddycha normalnie, jest nie wskazane. Dzieci mogą być niespokojne z powodu zmian w otoczeniu, jak np. pierwsza noc w domu wakacyjnym, u przyjaciół lub u dziadków, po przeprowadzce lub z powodu wydarzeń życia codziennego, jak strach przed pójściem do szkoły, niemożliwość nadążenia za programem, strach przed pójściem do dentysty, strach przed zmoczeniem łóżka, szczególnie w przypadku, gdy rodzice są bardzo surowi w tym względzie. Opowiadanie okrutnych historii lub oganianie niektórych seriali telewizyjnych nacechowanych przemocą mogą również zaburzać sen.

Kiedy dziecko źle sypia, należy nadać taki rytm jego zajęciom, aby wystarczająco zmęczyło się w czasie dnia, należy stworzyć mu miły kadr odpoczynku z wygodnym łóżkiem w pokoju przyjemnym i cichym i zawsze utwierdzać w bezpieczeństwie. Należy unikać zbyt częstego brania dziecka na ręce dziecka, które płacze ponieważ nie chce spać ( z wyjątkiem niemowlaków): nie pozwolić mu wstać, unikać brania do własnego łóżka, ale uspokoić jeżeli jest niespokojne.

Jeśli niektóre dzieci mają noce bardzo niespokojne, doświadczają bezsenności cichych i śpią z otwartymi oczami, mamy wówczas do czynienia z groźnymi zaburzeniami rozwoju psychologicznego.

Na podstawie: Dr P. Morand de Jouffrey, Psychologia dziecka.