Dziecko wybitnie uzdolnione

Takie dziecko jest cichą nadzieją wielu rodziców, prawdopodobnie dlatego, że nie wiedzą, co to oznacza. Istnieje różnica miedzy dziećmi „wybitnie uzdolnionymi” a tzw. geniuszami. Inne znowu sprawiają wrażenie bardzo inteligentnych dzięki blichtrowi bardzo uprzywilejowanego środowiska społeczno – kulturalnego.

Dzieci wybitnie uzdolnione nie wybijają się koniecznie w późniejszym wieku. „wielcy ludzie” rzadko byli geniuszami w dzieciństwie. Geniusze są prawdziwymi fenomenami. Nie otrzymali oni geniuszu w dziedzictwie: pochodzą ze wszelkich środowisk, ale odnajduje się ich najczęściej w środowiskach o wyróżniającym się poziomie społeczno-kulturalnym. W przeciwieństwie do utartych przekonań nie są to dzieci słabowite, skryte za grubymi szkłami okularów, pogrążone w naukowych książkach i pogardzający swoimi rówieśnikami. Przechodzą często niezauważone, ponieważ tak naprawdę nic ich nie wyróżnia spośród innych dzieci, poza zdolnościami intelektualnymi wykraczającymi poza przeciętną, a również zmysł twórczy i niekiedy niezwykła wyobraźnia w różnych dziedzinach oraz tendencje przywódcze. Ich dar może być selektywny i dotyczyć tylko jednej dziedziny.

Jak dowiedzieć sie, ze nasze dziecko jest geniuszem? O ile nie wszystkie przedwcześnie rozwijające się dzieci są geniuszami, o tyle wśród geniuszy jest ich bardzo dużo. Wymawiają pierwsze słowa około siódmego miesiąca życia, pierwsze zdania około jedenastego, chodzą przed ukończeniem pierwszego roku, czytają około trzeciego, czwartego roku życia, pisanie jest mniej udane, ale to dla tego, ze istnieje względna niedojrzałość psychoruchowa w stosunku do rozwoju intelektualnego. Grafizm może być nieregularny i ręka niepewna.

Dzieci te są bardzo rozbudzone i ciekawe wszystkiego. Stawiają zadziwiające jak na ich wiek pytania. Często przypisuje się im lękliwy charakter, brak poczucia bezpieczeństwa, skłonność do płaczu. W szkole mogą nawet napotykać trudności. To zaskakujące z pozoru, ponieważ są zdolniejsze od innych. Ale właśnie dlatego, ze rozumieją natychmiast wszystko, co nauczycielka wyjaśnia przez długie tygodnie pozostałym, przyzwyczajają się do „leniuchowania”, robią zamieszanie w klasie i pozwalają gasnąc swoim talentom, ewoluując wręcz w kierunku niepowodzeń szkolnych. Ogólnie rzecz biorąc, im wyższy jest iloraz inteligencji, tym trudniej dziecko dostosowuje się do standardowego nauczania. Należałoby stworzyć jakiś przyspieszony system szkolny, z jednoczesnym umożliwieniem dostępu do innych dziedzin, takich jak mechanika, informatyka, szachy, śpiew, teatr, sport. Problem wyjściowy polega na jak najwcześniejszym rozpoznaniu geniuszu. W ten sposób można zapewnić rozwój w środowisku specjalnie przygotowanym, szczególnie jeśli chodzi o szkołę, gdzie należy oszczędzić im losu „koni wyścigowych” lub na odwrót odrzucenia na koniec klasy, gdzie padają ofiarą własnych zdolności i marnują swoje talenty.

Na podstawie: Dr P. Morand de Jouffrey, Psychologia dziecka.