Nadpobudliwość ruchowa

Jest to niemożność usiedzenia na miejscu i ciągłe zmiany zajęcia. nie należy mylić jej z ciekawością i pragnieniem odkrywania, jakie charakteryzują każde zdrowe dziecko. Pięć procent dzieci jest nadpobudliwych, z czego chłopcy są od sześciu do dziewięciu razy bardziej niż dziewczynki.

Niektóre dzieci wiercą się już w kołysce i „biegają zanim nauczą się chodzić”. Muszą wszystkiego dotknąć, przerywają rozmowę, są hałaśliwe, robią to, co sprawia im przyjemność bez żadnej samokontroli, robią zamieszanie w klasie, podejmują nadmierne ryzyko fizyczne. Jedynie telewizja i gry komputerowe są w stanie utrzymać je w jednym miejscu. Takie zachowanie jest normalne do trzeciego roku życia. Z wyjątkiem uszkodzeń mózgu odpowiedzialnych za nadaktywność, niestabilność ruchowa i psychiczna może być wynikiem predyspozycji indywidualnej, zaburzenia psychologicznego lub braku spójności w wychowaniu. Związki z lękliwością są słabo określone, ale bierze sie pod uwagę możliwość, ze nadpobudliwość jest sposobem walki z zalęknieniem.

Niestabilność ruchowa poprawia się w zasadzie samoczynnie około dziesiątego roku życia, ale dziecko będzie może zmuszone zmienić wielokrotnie szkołę. Nadpobudliwość rzeczywiście może być powiązana z zaburzeniami uwagi, które utrudniają naukę i pociągają kłopoty w lekturze, ortografii, pisowni, liczeniu. Te dzieci, które mają trudności z koncentracją i skupieniem się na jednym zajęciu są wystawione na niepowodzenia w szkole. Jednak tylko mała liczba dzieci nadruchliwych będzie ewaluować w kierunku zaburzeń zachowania i przestępczości. Należy dawać możliwość ujścia jego energii nie karząc dziecka. Zakłóca ono spokój otoczenia, aby zajmować się nim więcej, ponieważ gdy jest grzeczne nikt nie zwraca na nie uwagi. Rodzice nie powinni ustępować, ani okazywać się zbyt swobodni, nie powinni też przeciwstawiać się dziecku w sposób kategoryczny, ponieważ poczuje się ono niezrozumiane, może wtedy wpaść w złość, u[przeć się i utrwalać tendencję do zakłócania spokoju. Będzie robiło z siebie błazna w szkole, będzie siało zamieszanie, aby przyciągnąć uwagę innych. Może również okazywać się agresywne.

Rodzice potrzebują często wskazówek wychowawczych, aby nauczyć się, w jaki sposób zająć się takim dzieckiem, będąc stanowczym i skutecznym bez użycia gwałtowności. W przypadku dzieci bardzo zbuntowanych, pewne środki uspakajające są zalecane, ale środek najskuteczniejszy to ten, który wzmaga uwagę, co pociąga zmniejszenie się nadpobudliwości ruchowej.

Na podstawie: Dr P. Morand de Jouffrey, Psychologia dziecka.