Depresja dziecięca

Depresja dziecięca jest często ignorowana. Niby dlaczego jednak dorośli mieliby być podatni na załamania? Dzieci również maja swoje stany depresji. Nie zawsze wyrażają się one tak, jak załamania ich rodziców, dlatego też nie zdają sobie oni z tego sprawy.

Dzieci, które przeżywają załamanie są obojętne na bodźce i proponowane zabawy. Mają puste spojrzenie, nie odpowiadają na uśmiechy. Nabycie pozycji siedzącej, stojącej, a potem pierwszych słów są często opóźnione. Dziecko do prawidłowego rozwoju potrzebuje wsparcia swojej matki lub innej osoby dorosłej, która ja zastępuje. Załamanie może dotknąć wszystkie dzieci oddzielone od matki w wieku od sześciu do ośmiu miesięcy: ich twarz jest bez wyrazu, pozostają wyciągnięte na brzuszku w łóżeczku, uderzają główką w szczebelki i wyrywają sobie kępki włosów. Odnotowuje się także zahamowanie wzrostu i wagi.

Dzieci mogą być od kilku tygodni smutne, płaczliwe, zmęczone, zamknięte w sobie, bez apetytu, niezdolne do zaśnięcia lub przeciwnie, wiecznie śpiące, niespokojne, skarżące się na bóle głowy lub brzucha. Nic ich nie interesuje, przestają się bawić. Mogą także cofnąć się w rozwoju: niektóre zapominają jak robić codzienną toaletę, nakryć do stołu, spakować plecak do szkoły; inne odmawiają pójścia do szkoły, okazują się krnąbrne lub przeciwnie- bardzo spokojne. Wyniki szkolne stają się coraz gorsze, dzieci skarżą się, że nic im się nie udaje, że nic nie potrafią: „nie wiem, nie mogę”.

Załamanie może mieć związek z jakimś rozczarowaniem (niepowodzenia szkolne lub zawód miłosny), problemem zdrowotnym, przeprowadzką, zmianą opiekunki, zmianą szkoły lub klasy, rozwodem rodziców, ich separacją, depresją jednego z rodziców. Czasem nie ma widocznej przyczyny. Dziecko depresyjne, tak samo jak dorosły poddaje się losowi, nie mając dość energii, aby poprosić o pomoc, co sprawia, że jego stan staje się chroniczny. Leczenie depresji jest nieodzowne. Ma ono podwójny wymiar: lekarstwa i opieka psychologiczna (psychoterapia) są komplementarne.

Na podstawie: Dr P. Morand de Jouffrey, Psychologia dziecka.