Dziecko autystyczne

Autyzm jest chorobą, której przyczyna jest jeszcze mało znana: może być wynikiem choroby genetycznej, organicznej wady budowy, zaburzonej relacji matka-dziecko. Dziecko jest obojętne na otoczenie. Często już od pierwszych miesięcy cechuje je zamknięcie na świat zewnętrzny: dziecko jest spokojne, śpi z otwartymi oczyma, długo bawi się rączkami. Jego spojrzenie zawiesza się w próżni, a na twarzy prawie nigdy nie pojawia się uśmiech.

W pierwszym miesiącu, kiedy nosimy dziecko autystyczne, czujemy, że ciało dziecka jest zupełnie miękkie. Nie wyciąga rączek, jak inne dzieci w czwartym miesiącu życia, a później nie odczuwa lęku rozstania, charakterystycznego dla ósmego miesiąca. Czasem wierci się, krzyczy bez powodu, uderza się w głowę, wyrywa sobie włosy, gryzie się. Interesuje się szczególnie zajęciami, gdzie może mieć do czynienia z wodą lub ziemią. Nie używa swoich zabawek do zabawy, ale wącha je, odwraca w sposób powtarzalny i nagle odpycha. Lubi obracać w nieskończoność pewne przedmioty. ma stereotypowe ruchy kołysania tułowiem i uderzania ramionami, jak gdyby to były skrzydła.

Sen tych dzieci jest niespokojny, a odżywianie trudne. Autysta nie mówi lecz wydaje kilka słów: jeśli nawet może posiąść czasem język w sposób poprawny, nie ma on wartości komunikacyjnej.

Rokowanie jest bardzo poważne i stanowi domenę psychiatrii dziecięcej, jest rezultatem kompletnego bilansu neuro-psychiatrycznego w celu wyeliminowania wad budowy lub uszkodzeń mózgu. Zapewnienie opieki wychowawczej musi być połączone z psychoterapią.

Na podstawie: Dr P. Morand de Jouffrey, Psychologia dziecka.