Neurogra, Lumosity, Brainmax, cph4 wikipedia

Zabieg in vitro polega na zapłodnieniu komórki jajowej kobiety spermą partnera lub dawcy. In vitro różni się się od inseminacji tym, że zapłodnienia dokonuje się poza organizmem kobiety. W tym artykule znajdziesz najwazniejsze informacje, dotyczące przebiegu leczenia niepłodności metodą in vitro oraz metodami alternatywnymi, tj. ICSI, GIFT i ZIFT.

Przebieg in vitro

Aby jak najlepiej przygotować i odpowiednio zaplanować leczenie metodą in vitro, należy wykonać następujące czynności:

• Przed podjęciem leczenia należy wykonać badania genetyczne, w celu wykluczenia chorób genetycznych.
• Następnie kobieta poddawana jest terapii hormonalnej, której celem jest pobudzenie do wzrostu kilku lub kilkunastu pęcherzyków w jajnikach. Następnie pobiera się dojrzałe komórki.
• Terapia hormonalna stymuluje wzrost pęcherzyków i prowadzi do owulacji.
• Po zakończeniu terapii hormonalnej pobiera się punkcyjnie dojrzałe komórki jajowe, a następnie poddaje je laboratoryjnemu zapłodnieniu. Proces ten może odbywać się w sposób tradycyjny lub według niżej opisanych metod ICSI, TESE-ICSI lub MESA-ICSI.
• W najlepszym wypadku, z zapłodnionych komórek jajowych rozwijają się zarodki.
• W przeciągu dwóch do pięciu dni po zapłodnieniu rozpoczyna się transfer embrionów do macicy kobiety, tzw. embriotransfer.
• Jeśli przynajmniej jeden zarodek nie zostanie odrzucony przez organizm kobiety, to istnieje duża szansa, że ta metoda sztucznego zapłodnienia zakończy się powodzeniem.

Alternatywa in vitro: ICSI

Szczególną techniką sztucznego zapłodnienia in vitro jest zabieg ISCI. Wskazaniem do jej zastosowania są zwykle nieprawidłowe wyniki badania nasienia (np. niewielka liczba plemników lub ich słaba ruchliwość). Podczas metody sztucznego zapłodnienia ICSI pobiera się plemniki prosto z płynu nasiennego. W przypadku TESE-ICSI dokonuje się poboru plemników punkcyjnie z jąder, w w przypadku MESA-ICSI z najądrzy. Reszta przebiega tak samo, jak przy tradycyjnej metodzie sztucznego zapłodnienia in vitro.

Przeczytaj artykuł o ICSI i dowiedz się dokłaniej, na czym ona polega.

GIFT i ZIFT

GIFT (Gametes Intra Fallopian Transfer) to medycznie wspomagane zapłodnienie wewnątrzustrojowe. Ta metoda sztucznego zapłodnienia polega na umieszczeniu pobranych komórek jajowych i plemników bezpośrednio w jajowodach – poza wszelkimi miejscami niedrożnymi. Zapłodnienie dokonuje się więc  w ciele kobiety. GIFT stosuje się zazwyczaj wtedy, gdy wykonywane w przeszłości próby zapłodnienia pozaustrojowego kończyły się niepowodzeniem.
Technika sztucznego zapłodnienia zwana ZIFT to  właściwie alternatywna metoda in vitro, która wiąże się z przeniesieniem zygoty bespośrednio do jajowodu matki.

In vitro: szanse powodzenia i możliwe ryzyka

O szansach powodzenia zabiegu in vitro przeczytasz dokładniej w artykule „Sztuczne zapłodnienie: szanse na powodzenie”. Prawdopodobieństwo zapłodnienia metodą in vitro wynosi 30% przy każdym cyklu. Zabiegi ICSI wykazują podobną skuteczność. Oczywiście powodzenie leczenia zależy od indywidualnych cech, tj. wiek kobiety oraz przyczyny dotychczasowej niepłodności. Więcej o ryzykach wynikających z zapłodnienia in vitro, dowiesz się z naszego artykułu „Ryzyka sztucznego zapłodnienia”

Niestety w Polsce nie ma dokładnych regulacji w sprawie in vitro. Nie jest ono jednak refundowane przez NFZ. Pacjenci muszą więc sami pokryć koszty sięgające często nawet 20 000 złotych. Więcej o kosztach zabiegu in vitro, przeczytasz w artykule „Koszty sztucznego zapłodnienia”.

Checklista: gotowi na in vitro?

Wciąż masz wątpliwości, czy in vitro jest dla Ciebie odpowiednią metodą? Przeanalizuj poniższe pytania i przedyskutuj ich odpowiedzi wspólnie ze swoim partnerem i Waszym lekarzem.

• Czy terapia hormonalna przed rozpoczęciem leczenia może nam pomóc?
• Czy inne metody sztucznego zapłodnienia wchodzą w grę?
• Czy znamy dokładnie przebieg leczenia i związane z nim konsekwencje?
• Dotrzymaliśmy wszystkich ważnych terminów? I znamy terminy kolejnych badań?
• Czy jesteśmy przygotowani na koszty leczenia i jesteśmy pewni, że chcemy je przeznaczyć na tę konkretną metodę? Czy mamy ewentualnie jakieś oszczędności?
• Kogo chcemy poinformować o leczeniu metodą in vitro? Komu wolimy o tym nie mówić? Czy mamy kogoś, na kim możemy polegać w trakcie leczenia?
• Jakie sytuacje mogą nas szczególnie obciążyć i jak możemy się z nimi zmierzyć?
• Czy znamy ryzyka związane z transferem embrionów? Wiemy, że poprzez leczenie metodą in vitro zwiększa się prawdopodobieństwo ciąży mnogiej? Czy jesteśmy przygotowani na dwójkę dzieci?
• Co zrobimy, gdy jedno z nas będzie chciało kontynuować leczenie, a drugie nie?
• Co zrobimy, jeśli in vitro nie przyniesie zamierzonych efektów? Będziemy próbować innych metod? Kiedy rezygnujemy z leczenia?
• Czy wiemy jak będzie wyglądało nasze życie bez dziecka? Jakie są nasze inne cele?

Spróbujcie wspólnie z partnerem odpowiedzieć na te pytania. Na pewno pomogą Wam one przygotować się na trudny okres, jakim jest leczenie niepłodności metodą in vitro.