Zwierzątko…

Zwierzęta odgrywają bardzo ważną rolę w rozwoju dziecka. Stanowią część jego otoczenia pełniąc funkcję pobudzającą, przede wszystkim do lat siedmiu. Malutkie dzieci fascynują się małymi zwierzątkami, takimi jak mucha, biedronka lub ślimak, które obserwują lub starają się schwycić. Później są zachwycone większymi zwierzętami i uwielbiają zoo, historie o wielorybach i rekinach.

Bardzo ważną rolę odgrywają również zwierzęta domowe. Dzieci obchodzą się z nimi w sposób autorytarny, despotyczny, czasem gwałtowny, lub przeciwnie – bardzo uczuciowo i przyjaźnie. Podobnie dzieje się ze zwierzątkami pluszowymi, które są dla nich źródłem spokoju i napełniają poczuciem bezpieczeństwa. Dziecko wtula się w swojego misia, rozgrzewa się i zwierza mu, przyznając mu w ten sposób rolę rodzica. Bywa też czasem na odwrót: kiedy utożsamia się z autorytetem rodzicielskim – karze go lub brutalizuje. Rozładowuje w ten sposób swe napięcia, mści się za zniesione upokorzenia i uwalnia swoją agresję. Według niektórych autorów badań, rysunki dzieci przedstawiające głównie zwierzęta wyrażają poszukiwanie uczucia, którego dziecko jest pozbawione.

Zwierzę wprowadza dziecko w tajniki życia. Otrzymuje ono w ten sposób informacje dotyczące różnych dziedzin, np. w przypadku seksualności (spółkowanie psów na placu publicznym), narodzin (miot królików), choroby (amputacja, świerzb), śmierci (ciało myszy ciągniętej przez kota, przejechany jeż). Do szóstego roku życia, dzieci nie mogą wyobrazić sobie, że zwierzęta nie mają duszy i przypisują im status człowieka. Dziecko chowa ich szczątki ze wszelkimi ceremoniałami. Uświadamia sobie też, że pewne zachowania są porównywalne. (jagnię podąża w ślad za matką, kot robi codzienną toaletę, szczeniaki bawią się razem), że inne są powszechne (odżywianie, oddawanie moczu, sen) i że niektóre zachowania są godne potępienia (pies, który gryzie jest zły, a osioł, który wierzga jest niebezpieczny).

Zwierze pozwala na wyrażanie pragnień: mała dziewczynka, która odczuwa potrzebę macierzyństwa, otoczy opieką małego kotka i da mu butelkę, jakby to robiła ze swoją lalką. Zwierzę obecne stale w dziecinnych snach, zabawach i książkach, pozwala dziecku przelewać nań swoje uczucia obawy i identyfikować się z nim.

Na podstawie: Dr P. Morand de Jouffrey, Psychologia dziecka.