Rate this post

Wprowadzone przed kilkudziesięcioma laty metody sztucznego rozprężania płuc, z wykorzystaniem złożonych urządzeń, w postaci komory Gregory’ego (komory nadciśnieniowej obejmującej główkę noworodka), czy komory typu Pul-marka (komory podciśnieniowej ?rozciągającej” klatkę piersiową, w której umieszczone jest całe dziecko z pozostawieniem główki na zewnątrz), uzupełniono w ostatnich latach znacznie prostszą technicznie metodą do-nosowego stałego dodatniego ciśnienia oddechowego (tzw. nosowy CPAP). Metoda ta, stosowana przez nas od 3 lat, wykorzystuje warunki fizjologiczne oddychania noworodka przez nos. Dzięki doprowadzeniu do jamy nosowej i jamy gardła, przez dwie lub ostatnio przez jedną rurkę z tworzywa (założonych odpowiednio do nozdrzy) mieszaniny powietrza z tlenem można uzyskać stałe nadciśnienie rozprężające płuca. Utrzymywanie nadciśnienia, zwykle w granicach 0,5 kPa (5 cm H2O), czasami do l kPa (10 cm H2O), zwiększającego czynnościową pojemność zalegającą, poprawia warunki wymiany gazowej w pęcherzykach płucnych i po kilku dniach umożliwia samoistną stabilizację powietrzną płuc noworodka z wydolnym wytwarzaniem surfaktanta. W ten sposób można uniknąć w bardzo wielu przypadkach potrzeby stosowania mechanicznej wentylacji płuc respiratorem, która stanowi metodę leczenia bardziej zaawansowanych postaci niewydolności oddechowej u noworodków. Przedstawione postępowanie stanowi niezbędny wstęp do dalszego leczenia wielokierunkowych zaburzeń procesów adaptacji i następstw zespołu niewydolności oddechowej. Prawidłowe upowietrznienie tkanki płucnej poprzedzać musi zawsze w tych stanach dalszą farmakoterapię.