Rate this post

Nasze tropienie analogii między spostrzeganiem przedmiotów i spostrzeganiem osób zaczniemy od rozważenia istotnych właściwości podstawowych kategorii naturalnych używanych do klasyfikowania i kodowania otoczenia przedmiotowego. Jakie cechy mają te kategorie? Czy są dobrze ustrukturowane, wyraźnie wyodrębnione, z jednoznacz­nie zdefiniowanymi właściwościami i zamkniętą listą egzemplarzy odpowiadających regułom przynależności kategorialnej? W jaki sposób przedmiot zostaje zaklasyfikowany do specyficznej kategorii przed­miotowej? Czy wszystkie obiekty oznaczone tą samą etykietą ka- tegorialną łączy nieliczny zestaw wspólnych kryterialnych cech de­finicyjnych? Badania naturalnych systemów klasyfikacyjnych do niedawna prowadzono według klasycznego, tradycyjnego poglądu, zgodnie z którym każdy desygnat kategorii charakteryzuje nieliczny zestaw cech kryterialnych: wszystkie x mają cechy xi i x2. Pogląd ten implikuje z kolei kryterium przynależności kategorialnej „wszystko- -albo-nic”: przedmiot ma wszystkie definicyjne cechy kategorii albo ich nie ma, warunkiem zaś przynależności jest posiadanie każdej z tych właściwości kryterialnych. Ściśle rzecz biorąc, żeby figura geometryczna została zaklasyfikowana jako kwadrat, a nie prostokąt, musi mieć wszystkie cztery boki równe oraz wszystkie kąty między bokami proste. Najmniejsze odstępstwo od tych cech kryterialnych uniemożliwia umieszczenie figury w kategorii kwadratu.