Rate this post

Kiedy dany osobnik pasuje do pewnej kategorii (lub został określony jako reprezentant tej kategorii), nie tylko lepiej pamiętane są szczegóły jego zachowania (np. Cantor, Mischel, 1977), ale także w pisemnych impresjach i/lub protokołach rozpoznawania/przypominania przypi­sywanych mu jest więcej właściwości powszechnie wiązanych z kate­gorią (np. Cantor, Mischel, 1977; Cohen, 1977; Hamilton, 1977; Kelley, 1950; Snyder, Uranowitz, 1978; Tsujimoto, 1978). Określony jako przedstawiciel pewnej kategorii osobnik może coraz bardziej upodabniać się do naszego wyobrażenia jej „idealnego” reprezentanta. Cała wiedza związana z określeniem kategorialnym służy struk- turalizowaniu i nadawaniu wewnętrznej spójności specyficznej wiedzy dotyczącej konkretnego indywiduum. Z drugiej strony — klasyfikując kogoś jako osobę określonego typu, zaczynamy niekiedy selektywnie zwracać nadmierną uwagę na zachowania, które wydają się niespójne i niezgodne z naszym pierwszym wrażeniem. Może to spowodować, że wśród informacji zapamiętanych o danej osobie dominować będzie materiał niezgodny z kategorią (np. Hastie, 1981). Podobne procesy asymilacji i akcentowania różnic mają miejsce również wtedy, kiedy charakteryzujemy i poddajemy refleksji nasze własne cechy oraz specyficzne dyspozycje (np. Markus, 1977; Rogers, Kuiper, Kirker,. Bez względu na to, czy w grę wchodzi asymilacja czy uwypuk­lanie różnic — przetwarzanie informacji zarówno o sobie, jak o innych częściowo ukierunkowuje i determinuje etykieta kategorialna, okreś­lająca przynależność jednostki do jakiegoś typu.