Rate this post

W poemacie Mróz Czerwony Nos Niekrasow nie ucieka się do tradycyjnych zestawień życia dworu i wsi, unika też charakterystycznych dla swej twórczości kontrastów socjalnych. Społeczną ostrość problemu ujawnia przede wszystkim poprzez ukazanie tragicznych dziejów jednej rodziny chłopskiej, której główni bohaterzy ? Prokł i Daria ? giną z wycieńczenia, chłodu i nędzy, pozostawiając na pastwę losu staruszków rodziców i dwoje małych dzieci. Zawężenie ram poematu do życia rodzinnego pozwoliło poecie, z jednej strony, narysować konkretny obraz tych straszliwych warunków bytowania, w jakich znaleźli się chłopi po przeprowadzonej reformie 1861 r., a z drugiej ? ukazać ich codzienną walkę o byt, ich psychikę, wierzenia, obrzędy, obyczaje. Nie przymykając oczu na ciemnotę panującą wśród mieszkańców wsi, która kazała im wierzyć w gusła i znaki, a umierającego Prokła zanurzać w przerębli, obmywać wodą z dziewięciu wrzecion i parzyć w gorącej łaźni, Niekrasow uwydatnia w swoich bohaterach, zwłaszcza w postaci Darii, wysokie wartości duchowe, tężyznę fizyczną i siłę moralna, pracowitość i wytrwałość, odwagę 1 męstwo. Właśnie w postaci Darii ucieleśnił Niekrasow swój ideał kobiety z ludu. Ta pełna urzekającego czaru ?majestatyczna Słowianka”, bohaterska żona i matka, zdolna jest do najwyższych poświęceń, aby zapewnić swojej rodzinie kawałek chleba i odrobinę ludzkiego szczęścia. Jednakże los zgotował jej, podobnie jak setkom tysięcy chłopek rosyjskich, nieprzerwane pasmo udręczeń i przedwczesną śmierć.