Interpsychiczna regulacja
Badacze pracujący zgodnie z podstawowymi założeniami koncepcji Wygotskiego koncentrują się na problemie wspólnego konstruowania rozwiązań. Na przykład Forman i jej współpracownicy badali sposoby, za pomocą których chłopcy w wieku od 9 do 14 lat osiągali lepsze zrozumienie (zadań chemicznych konstrukcji Piageta oraz problemów dotyczących rzutowania cieni) podczas „społecznej koordynacji”. Docenia się tu wartość różnicy punktów widzenia występującą pomiędzy obojgiem partnerów. Jednakże traktuje się ją jako przynoszącą mniejsze korzyści niż próba koordynacji punktów widzenia i podzielanego konstruowania hipotez mających na celu dojście do wspólnej odpowiedzi. Forman stwierdziła, że z jej danych wynika, iż najważniejszym aspektem tej koordynacji jest ujawniana przez część współpracujących ze sobą partnerów umiejętność wykorzystywania „interpsychicznej regulacji”. Podobnie Gauvain i Rogoff (w druku) odkryli, że nawet jeśli dzieci pracujące razem nad zadaniem dotyczącym planowania wycieczki nie wykonały go lepiej niż dzieci pracujące pojedynczo, to gdy później pracowały niezależnie, podgrupa dzieci, która wspólnie podejmowała decyzje, wykonywała zadanie lepiej niż dzieci pracujące w parach (ale faktycznie niewspółpracujące) i lepiej niż dzieci, które pracowały pojedynczo.