Rate this post

Autyzm należy do najpoważniejszych zaburzeń rozwoju, obejmuje wiele jego sfer. Najczęściej przez pierwsze tygodnie życia dziecka nic nie budzi niepokoju rodziców. U starszego niemowlęcia można już zaobserwować niepokojące symptomy. Dziecko nie dąży do kontaktu, jest szczęśliwe, gdy leży samotne w łóżeczku. Może wtedy godzinami wpatrywać się w swoje paluszki czy cień na ścianie. Nie odwraca się w stronę osób wchodzących do pokoju, nie wyciąga rąk, nie uśmiecha się, nie domaga przytulania. Brane na ręce- protestuje, pręży się, nie patrzy na twarz. Starsze dziecko nie umie zrobić “pa, pa”, nie potrafi bawić się w “a ku ku”.Można odnosić wrażenie, że dziecko nie widzi różnicy między rodzicami a obcą osobą, wszystkich traktuje tak samo.
Nie zawsze oznaki zaburzeń występują w tak wczesnym wieku. Czasami dziecko rozwija się dość prawidłowo do końca drugiego roku życia. Między 2 a 5 rokiem życia symptomy nasilają się. Dzieci przejawiają wiele sztywnych, rutynowych zachowań (przywiązanie do miejsca przy stole, tej samej drogi do sklepu, określonego ubrania). Nie interesują się zabawkami, mogą być nadpobudliwe ruchowo a ich zachowanie, czy reakcje są trudne do przewidzenia. Nie potrafią nawiązywać relacji z innymi ludźmi, nie dążą do kontaktu z rówieśnikami. U większości dzieci autystycznych nie rozwija się mowa, nie można się też z nimi porozumieć za pomocą gestykulacji, mimiki.
Niekiedy dzieci autystyczne przejawiają nieprzeciętne zdolności (dotyczy to około 5-15%). Ich poziom znacznie przekracza możliwości nawet dorosłych. Mogą to być zdolności muzyczne, językowe, pamięciowe, plastyczne.
Zdiagnozowanie autyzmu jest bardzo trudne. Najważniejszy jest wywiad z rodzicami dotyczący wielu zagadnień z rozwoju dziecka oraz życia rodziny. Poza tym dziecko jest też obserwowane w jaki sposób komunikuje się, jak się bawi, jaki jest jego rozwój społeczny, obserwuje się również jego rozwój motoryki.
Przyczyny autyzmu są nadal nieznane, jednak przypuszcza się, że znaczącą rolę odgrywają tu czynniki genetyczne.