Rate this post

Wrodzona niedokrwistość czerwonokrwinkowa albo pancytopenia, wrodzona sferocytoza, niedokrwistość autoimmunohemolityczna, skazy krwotoczne małopłytkowe pierwotne i wtórne, immunokoagulopatie poprzetoczeniowe, choroby układowe tkanki łącznej, ostra choroba reumatyczna, niektóre przypadki przewlekłego zapalenia wątroby, dławiec rzekomy, dychawica oskrzelowa, spastyczny nieżyt oskrzeli, postępujące zwłóknienie płuc, przewlekłe wrzodziejące zapalenie okrężnicy i jelita grubego, uogólnione odczyny uczuleniowe, zwłaszcza wstrząs anafilaktyczny. W tej grupie wskazań ogólną zasadą jest stosowanie kuracji możliwie krótkich. Wybór preparatu i dawkowanie oraz drogi podania zależą od zespołu chorobowego. Z reguły nie stosuje się hydrokortyzonu z uwagi na niekorzystne działanie mineralokortykosteroidów. Związki fluorowe hydrokortyzonu wykazują silniejsze działanie przeciwzapalne i minimalne zdolności do zatrzymywania sodu, jednak dają większy odsetek powikłań. Dlatego też najbardziej przydatny okazał się prednizon oraz jego pochodna prednizolon. Związki fluorowe stosowane są obecnie przede wszystkim w maściach, kremach albo dostawowo.  Prednizon stosuje się na początku w dawkach dużych 1,5?-2,5 mg/kg masy ciała, stopniowo zmniejszając, możliwie nie dłużej niż 3 tygodnie. W leczeniu długotrwałym stosuje się dawki mniejsze 0,3?0,5 mg/kg masy ciała; można też stosować lek w jednej dawce co 24 lub co 48 godzin, zawsze w godzinach rannych, aby nie zaburzać biologicznego rytmu wydzielania CRH-ACTH.