Relacje

Relacje dzieci dotyczące Holocaustu wyróżniają się trafnością sądów i ocen, prostotą języka, wiarygodnością. Tragedia tamtego czasu na trwałe wpisała się w ich sposób postrzegania świata, gdyż dzieci, w przeciwieństwie do dorosłych, nie znały innej rzeczywistości, nie miały innego punktu odniesienia. Doświadczenie Zagłady było ich pierwszym doznaniem, niejako początkiem świata, nie obarczonym żadną wcześniejszą wiedzą. Od wczesnego dzieciństwa psychika dzieci kształtowana była przez wojnę, ze wszystkimi jej okropnościami. Żadne z nich nie było przygotowane do radzenia sobie
z tak bolesnymi i niezrozumiałymi doświadczeniami Strach, nienawiść, nieufność, ciągłe poczucie zagrożenia, głód i śmierć stały się codziennością. Niemniej jednak niektóre dzieci podejmują próbę zrozumienia otaczającej ich rzeczywistości. Oparcie, azyl znajdują nie
w rodzinie, w obecności bliskich, ale w szkolnych zeszytach, w których zaczynają notować wszystko to, co dzieje się na ich oczach. Zapisywanie wydarzeń pomaga uporządkować codzienność, odnaleźć w niej jakiś sens.
W tej części pracy zajmować się będę pamiętnikami dwóch chłopców, dla których pisanie jest niejako ucieczką od realiów wojny, getta. Przez sporządzanie notatek dają upust swoim emocjom, co ułatwia im pogodzenie się, oswojenie z otaczającym światem. Autorów wiele łączy: płeć, zbliżony wiek, pozycja społeczna, ale przede wszystkim fakt, że swoje spostrzeżenia i doświadczenia spisywali w podobnych okolicznościach,
w sytuacji zamknięcia, głodu, upadku moralności i wszechobecnej śmierci. Właśnie te okoliczności pozostaną w centrum moich rozważań. Jednak najpierw spróbuję przybliżyć sylwetki obu diarystów, gdyż uważam, że ich biografie nie tylko znacząco wpływają na sposób postrzegania rzeczywistości, ale także na kształt prowadzonych zapisków.

About the author /


Related Articles

Archiwa

Latest

+

Random

+